بررسی تأثیر بازاندیشی در آموزش بالینی دانشجویان پرستاری دانشگاه آزاد اسلامی واحد تنکابن در سال 92

  بررسی تأثیر بازاندیشی در آموزش بالینی دانشجویان پرستاری دانشگاه آزاد اسلامی واحد تنکابن در سال 92   مریم صداقتی [1] *، احمد ایزدی [2]   تاریخ دریافت 28/11/1392 تاریخ پذیرش 02/02/1393   چکیده   پیش زمینه و هدف: باز اندیشی از شیوه‌های بنیادی آموزش است که در ارتقاء سطح آگاهی و مهارت در موقعیت‌های بالینی مؤثر شناخته شده است. شواهد حاکی از آن است که یادگیری مستلزم بکارگیری روش‌هایی است که فرد را ملزم به فعالیت نماید و مشارکت فراگیر در فرایند آموزش از راهبردهای یادگیری فعال است. هدف از انجام این پژوهش تأثیر باز اندیشی در حیطه فردی، زمانی، مکانی و سازمانی آموزش بالینی دانشجویان پرستاری دانشگاه آزاد واحد تنکابن بود. بازاندیشی از شیوه‌های آموزش فعال محسوب شده و با فعالیت فرد جهت ارتقاء توانمندی و شایستگی حرفه ای همراه است. این روش منجر به ارتقاء توانمندی و شایستگی حرفه‌ای می‌شود.   مواد و روش کار: مطالعه حاضر از نوع نیمه تجربی یک گروهی پس آزمون بود. جامعه مورد مطالعه، 47 نفر از دانشجویان پرستاری سال آخر به روش سرشماری بودند. از دانشجویان خواسته شد که بر عملکردخود در بخش‌های بالینی به مدت چهار هفته بازاندیشی کنند. به دانشجویان برای بازاندیشی راهنمایی شد و از آنان خواسته شد باز اندیشی در مراقبت بالینی را در ژورنال‌های شخصی بنویسند. داده‌ها توسط پرسشنامه پژوهشگر ساخته جمع آوری شده و با استفاده از ویرایش شانزدهم نرم افزار spss مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت   یافته‌ها: اکثریت دانشجویان (2/70%) معتقد بودند که بازاندیشی در افزایش حس توانمندی و اعتماد به نفس آن‌ها مؤثر بوده است. در بررسی نظرات دانشجویان بین بعد زمان و معدل و همچنین بین ابعاد شخصی و سازمانی و علاقه مندی به پرستاری به ترتیب ارتباط آماری معناداری وجود داشت (05/0 p< ) و بیشترین امتیاز مربوط به حیطه فردی بود (3/2 ±8/14)   بحث و نتیجه گیری: باز اندیشی تفکر دانشجویان پرستاری را قوی نموده و باعث بهبودی توانمندی و اعتماد به نفس می‌گردد لذا استفاده از این روش در آموزش بالینی دانشجویان رشته پرستاری توصیه می‌شود.   کلید واژه‌ها: باز اندیشی، آموزش بالینی، پرستاری